Przełom w polskim kinie familijnym! „Smok Diplodok” w gwiazdorskiej obsadzie w kinach już od 4 października

Jednym z najważniejszych elementów komiksów Tadeusza Baranowskiego jest metajęzyk, czyli świadomość postaci, że są rysowane przez autora. Ta myśl zmaterializowała się w mojej głowie jako pomysł, by połączyć film animowany z aktorskim. W „Smoku Diplodoku” są dwa, wpływające na siebie światy, realizowane dwoma różnymi technikami

Rysowanie jest moim chyba największym antytalentem. Nigdy nie potrafiłem tego robić. Fascynowało mnie to, że są ludzie, którzy przykładają ołówek do kartki i wiedzą, co chcą narysować. A w „Smoku Diplodoku” gram bardzo utalentowanego twórcę komiksów. Przed zdjęciami miałem szybkie lekcje rysowania od samego Tomka Leśniaka. Już po 20 minutach umiałem narysować uśmiechniętą cebulę z zaszklonymi oczami. Byłem w szoku, że moja ręka potrafi stworzyć takie arcydzieło. Potem siedziałem w domu i rysowałem 200 uśmiechniętych cebul dziennie, żeby na ujęciach moja dłoń wiarygodnie zagrała, że umie świetnie to robić

Praca na planie „Smoka Diplodoka” była wspaniała. Po raz pierwszy miałam przyjemność grać z Piotrkiem Polakiem, co było spełnieniem jednego z moich malutkich marzeń. Jednak za każdym razem, kiedy musiałam być na planie niedelikatna wobec jego postaci, pękało mi serce. Sceny kręciliśmy zarówno w języku polskim, jak i angielskim, co stanowiło dodatkowe wyzwanie i było wyjątkową możliwością zmierzenia się z własnymi ograniczeniami

To był jeden z przyjemniejszych planów zdjęciowych, w jakich miałem przyjemność uczestniczyć. Praca, o jakiej marzysz, gdy zdajesz na studia aktorskie. Dlatego chcesz być aktorem. Zazwyczaj zderzasz się z rzeczywistością i okazuję się, że to nie jest takie proste, czarno-białe, że… są różni ludzie. W tym przypadku było naprawdę cudownie. Wszystko przez Wojtka Wawszczyka, który stworzył nam w tych kilka dni fantastyczny świat. Chciałbym na chwilę wejść w jego głowę, bo mam wrażenie, że on nas wszystkich widzi jako postacie animowane. Ciekawy jestem, jakim stworem jestem w jego oczach. Dzięki tej pracy poznałem bardzo ważnego dla mnie człowieka, który w dzieciństwie w dużej mierze ustawił moje poczucie humoru, czyli Tadeusza Baranowskiego. Zrealizowało się jedno z moich marzeń